2 Października 2011 r. razem z Kołem Emerytów w Choroszczy oraz Towarzystwem Przyjaciół Choroszczy uczestniczyliśmy w obchodach spalenia wsi Łukawica w okresie Powstania Styczniowego. Przy takich uroczystościach zawsze nasuwa się pytanie o sens powstań, skoro wszystkie skończyły się klęską … Czytaj dalej
Grzegorz Krysiewicz
8 i 9 września 2011 roku odbył się w Białymstoku XI Międzynarodowy Marsz Żywej Pamięci Polskiego Sybiru. Z różnych stron Polski i świata przyjechali sybiracy, aby po raz kolejny przypomnieć światu dramat, w którym uczestniczyli. Stojąc na schodach kościoła pod wezwaniem Świętego Ducha przyglądałem się tym starym już ludziom, zniszczonym życiem i cierpieniem jaki im zadał okupant sowiecki. Było ich ponad milion. Ponad milion osobnych dramatów i jeden wspólny dramat narodu polskiego. Wielu z nich zostało wywiezionych pojedynczo, wielu wraz z rodzinami. Ale zdarzało się również, że wywożono na nieludzką ziemię całe wsie bez wyjątku. Coś takiego zdarzyło się we wsi Zacisze, w pobliżu Zabłudowa w powiecie białostockim.
„Dni moje jak dym znikają ”
( cytat z „Księgi Psalmów „ )
Historia, o której piszę jest prosta i banalna, jak ludzkie życie. Żył w Choroszczy w dwudziestoleciu międzywojennym Żyd z dziada pradziada – Nemedyk Efroim. Otóż Nemedyk, ruchliwy i przedsiębiorczy jak wszyscy Żydzi, uzyskał pozwolenie na przewóz pasażerów konnym zaprzęgiem – z Choroszczy do Białegostoku i z powrotem. Założył spółkę, ustalił taryfę i rozwijał interes. Urzędowo zaś brzmiało to tak .
CHOROSZCZ W 1928 ROKU
Tekst opublikowano za zgodą autora
Jak wyglądało nasze miasto i gmina 83 lat temu? Danych na ten temat dostarczył nam pan Jarosław Tyborowski z Księgi Adresowej Polski z 1928r.
MOJA ULICA
tekst opublikowany za zgodą autora
Ulica Branickiego – mieszkam tu i spędziłem swoje dzieciństwo. Ulica jakich wiele, a jednak szczególnie bliska. Zawsze, gdy po dłuższej nieobecności miałem ją zobaczyć, odczuwałem pewien niepokój… Jak teraz wygląda, co się zmieniło, czy zdołam przejechać samochodem…? Pamiętam ją od bardzo dawna, jak kładziona była na nawierzchnię pierwsza kostka, jak Pan Zagórski – brukarz, wyciskał jedną ręką trzy olbrzymie płyty chodnikowe. Pamiętam przy ulicy Szkolnej łopiany tak potężne, że można było pod nimi swobodnie spacerować.
Przed nami kolejna rocznica 15 sierpnia. Znawcy tamtych wydarzeń będą analizować założenia strategiczne wojny 20 roku. Historycy zajmą się propagandą bolszewicką. Tym, którym nie jest obca historia własnej Ojczyzny proponuję sięgnąć do różnych wspomnieńprzedwojennej literatury.
Benedykt Hertz w „Bohaterze Wilna” – wspomina tamte czasy :
Grzegorz Krysiewicz
Bracia Świrniak
Gdy jesienią 2010 roku umieszczałem tekst o Józefie Świrniaku, przedwojennym kierowniku Szkoły Powszechnej w Kruszewie na stronie internetowej Stowarzyszenia Pamięć i Tożsamość Skała nie sądziłem, że wkrótce powrócę ponownie do tego nazwiska. Stało się to za sprawą listu, który otrzymałem za pośrednictwem poczty internetowej od Pani Jadwigi Świrniak-Iwaśków zamieszkałej obecnie pod Łodzią. Pani Jadwiga poinformowała mnie, że Józef Świrniak miał brata stryjecznego: Józefa Świrniaka, oficera Wojska Polskiego zamordowanego w Katyniu. Przysłała również zdjęcie stryja oraz list z obozu w Kozielsku.
Jakub Krysiewicz
Czy Polacy są jeszcze narodem?
Na samym początku zadajmy sobie pytanie, czy w momencie, gdy Polska jest członkiem Unii Europejskiej i istnieje jako państwo o ograniczonej suwerenności, można jeszcze mówić i pisać o relacjach pomiędzy ojczyzną, narodem i państwem? Czy też być może mamy do czynienia z brakiem tych trzech rzeczywistości? Może uległy one zniszczeniu, a zamiast nich współtworzymy inne formy życia społecznego? Pomimo komercjalizacji życia społecznego uważam, że mówienie o narodzie, ojczyźnie i państwie jako istniejących, jest jak najbardziej możliwe i na miejscu.
WSPOMNIENIA WOJENNE PANI WŁADYSŁAWY MRÓZEK
na podstawie wywiadu przeprowadzonego przez o. dr. hab. Marcina Tkaczyka
Sporządziła Barbara Krysztopik
Pani Władysława Mrózek urodziła się w 1926 roku w Wieprzu koło Wadowic. Obecnie mieszka w Świdnicy. W czasie II wojny światowej pracowała przymusowo na rzecz III Rzeszy. Najpierw w gospodarstwie rolnym we własnej miejscowości, a później w zakładach chemicznych I. G. Farben w Dworach koło Oświęcimia. O swoich przeżyciach wojennych opowiada bardzo ciekawie w wywiadzie udzielonym o. Marcinowi.
Andrzej Budnik
Bank Spółdzielczy w Choroszczy
Pierwszą instytucją bankową związaną ze spółdzielczością na terenie ziem choroszczańskich była założona w roku 1927 Kasa Stefczyka w Barszczewie.
Jej założycielami i członkami byli: Józef Olszewski, Stanisław Siemieniuk, Wacław Nagórski.
Jak wspomina Stanisław Siemieniuk, siedzibę stanowiło wówczas pomieszczenie w Domu Ludowym