o. dr hab. Marcin Tkaczyk

Bóg, Honor, Ojczyzna

Należy wyraźnie sobie uświadomić, że człowiek jest częścią przyrody. Ma swoje miejsce w systematyce organizmów żywych. Należy m.in. do strunowców, kręgowców, ssaków, naczelnych. W rezultacie człowiek podlega prawom przyrody, od praw fizyki poczynając. Nieuwzględnianie tych podstawowych danych bywa źródłem znaczących błędów w rozmaitych rozważaniach dotyczących człowieka, w szczególności wielu spaczonych postaci humanizmu i personalizmu.

Z drugiej strony na tle przyrody człowiek jawi się jako pod pewnymi istotnymi względami całkiem wyjątkowy. Ma bowiem niespotykaną nigdzie indziej zdolność wzniesienia się ponad właściwy całej przyrodzie sposób bycia. Ma bowiem zdolność do prowadzenia życia duchowego. Nie spotkano dotąd w świecie nic, co dałoby się rozpoznać jako wytwory życia duchowego, poza wytworami człowieka. Od najstarszych malowideł jaskiniowych po gotyckie katedry, uniwersytety, książki i komputery człowiek i tylko on daje wyraz swej wyższości względem całej przyrody, tajemniczej wyższości zwanej tradycyjnie duszą. Rezultaty tych ludzkich działań, które mają swe źródło w owej tajemniczej duchowości czy też duszy, bywają niekiedy zbiorczo – zwykle nie całkiem precyzyjnie – określane mianem cywilizacji.

Czytaj dalej →